اشعار

هر چـند به یـــــاران نرسیدم که بمیرم            دیــدار تو می داد امیــدم که بـمـیــرم

دیدم که نفس می زنی و هیچ کست نیست           من یک نفس این راه دویدم که بمیرم

دردی به سیـنه هست که خاکــسترم کند          در دست های محکم تو مضطرم کند

خشکم کند به شــعلــۀ این داغ مــانــدنم          با ابـــرهــای اشـــک ببـاید تـرم کـند

شمسی و روی زمین با روی ماه افتاده ای         تا اذان مانـده چرا در سجده گاه افتاده ای

سینه تنگ وعرصه تنگ وغربت تو میکشد         زیر دسـت و پای دشمن بی سپاه افتاده ای

ای عمو تا نـاله ی هـل من معینت را شنـیـدم            از حــرم تا قـتـلـگه با شـور جـانـبـازی دویدم 

آنچنان دل بُرد از من بانگ هل من ناصر تو             کـاستـینــم را زدست عـمّـه ام زینب کـشـیـدم 

از میان خیــمه تا گــودال… با ســر آمده        این برادرزاده که جـــای بــــرادر آمده

کیست این آزاده که پرواز دارد می کنـد؟        کیست این آزاده، انگار از قفس درآمده

من كه از معـركۀ جنگ نـمی تـرسیـدم          دیدم آن صحنه كه یك لحظه به خود لرزیدم

دیدم از قـلبِ عمو، زخم دهان وا كرده          دفعـتـاً بغضِ گره خورده شدم، تركیدم

لب گودال زمین خورد و به دریـا افتاد          آن قـدر نـیـزه تنش دید که از پــا افتـاد

سنگ ها از همه سو سمت عمو آمده اند          یک نـفـر در وسط معـرکه تنـهــا افتاد

از غم بی کسی ات حوصله سر می آیـد           دست و پا میزنی وخون به جگرمی آید

در قـدوم تو سر انـداختن و جـان دادن           به خـدا از من عـاشـق شده بر می آیـد